حضرت آخوند، از نجم آباد بدون این که کسى او را بشناسد به تهران آمده و از طلبه‏ اى ساکن در یکى از حجره‏ هاى مدرسه مى ‏پرسد: هم حجره مى ‏خواهى؟

آن مرد که ظاهرى بى ‏پیرایه و افتاده‏ وار مى ‏دید، گمان آن که با فردى از بزرگان علما روبروست نبرده، گفت: اگر کسى باشد که به خدمت حجره مدد نموده، سبب آلودگى و فراغت من گردد خواهم ساخت! آخوند به فروتنى و خاموشى مثل یک نفر خادم به کار پرداخت و دو هم حجره با یک دیگر روز و شب مى ‏گذاشتند به حدى که تازه وارد از حد دانش و مایه مصاحب خود آگاه و دیگرى بى ‏خبر بود.

تا آن که شبى صاحب حجره در مطالعه کتابى از معقول که به درس مى‏خواند دیر وقت فرو ماند و حضرت آخوند را روشنى چراغ مانع خواب آمده خسته ساخت، پس سر برآورد و فرمود: شما را چیست که امشب از مطالعه بس نمى ‏کنید و نمى ‏خوابید!

طلبه مغرور با بى ‏اعتنایى گفت: تو را چه کار؟ پس از چند کلمه گفتگو که به این روش در میان رفت، آخوند فرمود: مى ‏بینم که فلان کتاب در پیش دارى و در فهم فلان عبارت درمانده‏ اى، چه آن را غلط مى ‏خوانى.

آن گاه برخاست و محل اشکال را صحیح خوانده، مطلب را به بیانى روشن و وافى تقریر فرموده گفت: حال مشکل حل شد برخیز و آسوده بخواب، اما با این شرط و عهد که آنچه امشب گذشت نادیده انگارى و به زبان نیارى، من همان خادم باشم و تو همان مخدوم که بودى.

بیچاره صاحب حجره در گرداب حیرت فرو رفت و تا صبح در این خیال که این چه حکایت بود؟! خواب نکرد.

فردا که از درس مقرر برگشت کتاب را نزد آن مصاحب ناشناخته خویش گذاشته تقریر روز را طلبید و بیانى بهتر و کامل‏تر از استاد خود شنید.

از آن وقت خاضع گشته به استفاده پرداخت و آخر بر حفظ عهد خاموشى تاب نیاورد همدرسان را خبر کرد و عاقبت کار به آنجا کشید که حضرت آخوند به درس گفتن وادار و مشهور که به تازگى ابراهیم نامى در تهران مشغول به تدریس معقول شده است!!